Ο ΘΕΌΣ ΘΥΜΏΝΕΙ ΚΑΙ ΚΛΑΊΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ


                                                                 ΙΕΡΟΥΣΑΛΉΜ
 και το προσκύνημα  στους  στους <<Αγίους>>     τόπους…
Εκεί που οι Χριστιανοί γελούν με τα θαύματα των μουσουλμάνων, και οι μουσουλμάνοι Με τα θαύματα των χριστιανών...
και ο Θεός κλαίει και θυμώνει γιατί δεν πιστεύει στα Θαύματα!!!. .
Είπα να κάνω το χατίρι της φανατικά χριστιανής ορθόδοξης γυναίκας μου και να πάω μαζί της μια εκδρομή με μια Εκκλησία που εκείνη συνηθίζει να πηγαίνει.
Φτάσαμε Κάιρο αεροπορικά και μετά κάναμε ,μια πιο μικρή εσωτερική πτήση στην χερσόνησο του ΣΙΝΑ, Όπου και η αρχή της Εβραϊκής παλαιάς διαθήκης.
Η διαδρομή προς το μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης στην βάση του βουνού, ήταν ερημική ανάμεσα σε παρόμοια μικρά βουνά χωρίς ίχνος βλάστησης λες και έγιναν από ξερή γρανιτένια λάσπη. Εκεί που έζησε ο Μωυσής δραπετεύοντας από την Αίγυπτο μετά την ανατροπή της μονοθεϊστικής πίστης του Θεού Ήλιου που είχε καθιερώσει το 1325 και εφήρμοσε για 12 περίπου χρόνια ο Φαραώ Ακχεματεν καταργώντας όλες τις άλλες θεότητες. Αλλά τον  ανέτρεψε και τον κατέστρεψε ο ισχυρός κλήρος των ταριχεύσεων των Φαραώ, και μετά από θανατηφόρο <<ατύχημα>> στο κυνήγι  του διαδόχου του νεαρού Τουτανχαμόν επανέφεραν τις αιγυπτιακές Θεότητες το 1312 π.χ.
Δεξί χέρι του Ακχεμάτεν ο Μωυσής αισθάνθηκε ότι κινδύνευε επίσης και πήγε στο Σινά όπου παντρεύτηκε την Σεπφώρα κόρη του βοσκού Ισθόρ ...εκεί υπάρχει το προσκυνητάρι της φλεγόμενης Βάλτου το πηγάδι του πεθερού του Μωυσή και η φλεγόμενη βάλτος που μεταφυτεύτηκε όπως φαίνονται στην φωτογραφία.
 η φλεγόμενη βάλτος                           το πηγάδι του Ισθορ 

 Επί 15  χρόνια ο Μωυσής στου Σινά μελετούσε την οργάνωση της κοινωνίας και της  μονοθεϊστικής πίστης για τους σκλάβους εβραίους που ακόμα ζούσαν στην Αίγυπτο, είχε ενοράσεις και μεταφυσικές εμπνεύσεις έκανε τους βασικούς κανόνες κοινωνικής συμβίωσης, και σκάλισε στις Φανταστικές σκληρές πέτρες του Σινά τις 10 εντολές εμπνευσμένος από τον μοναδικό θεό που υπηρετούσε στην Αίγυπτο, που σε πνευματικό νιρβάνα ο εγκέφαλος του εξέλιξε, και τις άφησε κρυμμένες στην κορυφή του βουνού, κατά εντολή του Θεού, όπως το βίωνε.
Μετά από τον μεγάλο αυτόν χρόνο και ενώ είχε ξεχαστεί στη Αίγυπτο η μονοθεϊστική πίστη επέστρεψε να ελευθερώσει τον λαό του ,που θαυμάσια του πέρασε την <<ιδιαιτερότητα>> οτι είναι ο εκλεκτός λαός του Θεού.
Είναι το στοιχείο που έχει κάνει τους Εβραίους άτρωτους σε  οποιαδήποτε δραστηριότητα. Και ομαδικά να δημιουργούν η να προσεύχονται εμείς Θεέ μου μέχρι σήμερα. Το μοναστήρι αυτό όπως και τα περισσότερα μοναστήρια είναι βυζαντινής ιδιοκτησίας επί τω πλείστων γιατί ο Ρωμαίος αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος που καθιέρωσε τον χριστιανισμό φρόντισε να τα κάνει ιδιοκτησία της νέας πίστης, και να τα βελτιώσει ο αυτοκράτωρ Ιουστινιανός, διώκτης του κλασικού Ελληνικού πολιτισμού (έκλεισε την ακαδημία του Πλάτωνα το 529 μ.χ). Σχεδόν όλα τα μνημεία αυτά σήμερα  ανήκουν στο πλουσιότατο πατριαρχείο Ιεροσολύμων.
Μετά την εμφάνιση του Ισλάμ οι μοναχοί ανησύχησαν και ζήτησαν προστασία από τον ανερχόμενο μονοθεϊστικό προφήτη Μωάμεθ, ο οποίος για την προστασία των μνημείων του Μωυσή (και δικού τους προφήτη) την παρείχε βάζοντας και την παλάμη του στο κείμενο που έδωσε στο μοναστήρι με ανταπόδοση να κτιστεί ένα μικρό τζαμί όπως φαίνεται στην φωτογραφία. 
Εξωτερικά το τζαμί δίπλα στο καμπαναριό        περίβλημα στο ισόγειο του τζαμιού!

Εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί ο πατριάρχης της μονής δεν αφήνει τις παρασκευές κάποιους μουσουλμάνους προσκυνητές να προσεύχονται στον θρησκευτικό τους χώρο θα μπορούσε να προσφέρει συμφιλίωση, που ο θεός αναζητά κατά την εκτίμηση μου.
 Εκεί βλέπουμε φυλαγμένα οστά κρανία σε ιεραρχική θέση, ηγούμενοι, ιερείς κ.λ.π. Εκτιμώ ότι παλιότερα οι άνθρωποι περίμεναν γρήγορη ανάσταση νεκρών στην επιστροφή του Ιησού, και διευκόλυναν την ταξινόμηση των οστών να μην γίνει μπέρδεμα στα κόκαλα.. 
Στο βάθος οι νεκροκεφαλές στην μονή του Σινά 

Στο μοναστήρι λειτουργεί αξιόλογος ξενώνας που περάσαμε τις δύο βραδιές, και το πρωί της δεύτερης πήραμε το λεωφορείο για τα σύνορα του Ισραήλ. Όσο προχωρούσαμε φαινόταν βελτίωση της ελάχιστης βλάστησης και της κάποιας αραβικής τουριστικής αξιοποίησης κοντά στα παράλια της ξερής άμμου.
Περνώντας στο Ισραήλ κάτω από τα καχύποπτα βλέμματα των υπαλλήλων έβλεπες μια διαφορά προς το καλύτερο, το οργανωμένο, αλλά και το ανήσυχο. Καινούργιο πούλμαν μετά τα σύνορα και πορεία προς βορά και σε κάποια βελτιωμένη βλάστηση. Βλέποντας όπως ανεβαίναμε δεξιά την Ιορδανία, φτάσαμε στην νεκρή θάλασσα που βρίσκεται αν θυμάμαι καλά 450 μετ. κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και κάνει το κλίμα  της περιοχής ιδιαίτερα ζεστό, και θεωρείται το μπάνιο θεραπευτικό αλλά και επικίνδυνο όταν μπει στα μάτια να φέρει ακόμα και τύφλωση. Δίπλα της οι Εβραίοι έχουν στήσει βιομηχανίες άντλησης  του νερού που χρησιμοποιώντας τα ιδιαίτερα συστατικά του να παράγουν λιπάσματα, και λίγο πιο ψηλά μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα για τουρίστες, που προσεχτικά κολυμπώντας απολαμβάνουν τις θεραπευτικές ιδιότητες της νεκρής θάλασσας, της οποίας η στάθμη, από την άντληση των εργοστασίων συνεχώς κατεβαίνει.
Άγονη σαν έρημος η διαδρομή μέχρι που φτάσαμε στα Ιεροσόλυμα που έχουν μια παρόμοια (λίγο πιο ξερή) βλάστηση από την δική μας. Η Βηθλεέμ είναι σαν προάστιο της Ιερουσαλήμ ανήκει στους παλαιστίνιους και χωρίζεται από ένα ψηλό τοίχος από μπετόν για να περνούν οι παλαιστίνιοι ελεγχόμενοι... ένας άλλος λόγος που ο Θεός κλαίει.
Το ξενοδοχείο πολυτελέστατο, Και από την άλλη μέρα το παθιασμένο πρόγραμμα για όλα τα ορθόδοξα προσκυνήματα και μόνο για αυτά. Πρωί πρωί κοντά στα τείχη της παλιάς πόλης που έκτισε κοντά στα παλιά ο Σουλεϊμάν ο μεγαλοπρεπής με επτά πύλες, δεν κατέγραψα όλες τις λεπτομέρειες εξάλλου το θέμα μου είναι γιατί κλαίει ο Θεός για τα Ιεροσόλυμα... Πρώτη επίσκεψη εκεί που έχουνε  μείνει τα αποτυπώματα των ποδιών του Ιησού πριν αναληφθεί στους ουρανούς... και για αυτό κλέει ο Θεός στα Ιεροσόλυμα ,μετά δίπλα σε ενα μοναστήρι γυναικών και τις δυσκολίες που συνάντησε ο πρώτος ηγούμενος να το κτίσει γιατί μάλλον η πολιτεία σταμάτησε να δίνει άδειες για καινούργιους ναούς, κάτι που πρέπει να γίνει και στα Βαλκάνια και σε όλη την μέση ανατολή επίσης. Μετά μια στάση να δούμε πανοραμικά την παλιά  πόλη και το τζαμί με τον σαν χρυσό τρούλο που θάθελα να το δω, αλλά το πρόγραμμα ήταν αυστηρά ορθόδοξα προσκυνήματα. Μετά πήγαμε στο όρος των ελαιών είδαμε το παλιό σπίτι του Πατριάρχη και μάθαμε ότι εκεί στις εβραϊκές γιορτές κατασκήνωναν οι Ναζωραίοι. 

 Η εκκλησία στο ορος των ελαιών           Το τζαμί με τον σαν χρυσό τρούλο
 απέναντι απο την παλιά πατριαρχική οικεία.
αμέσως κατηφορίσαμε στην μονή που λιθοβολήθηκε ο πρωτομάρτυρας στέφανος που από ότι μας ανέφεραν ο απόστολος Παύλος εκεί μικρός κρατούσε τα ρούχα των λιθοβολιτών πριν γίνει ο πρωτοκλασάτος απόστολος των Εθνών και της παγκοσμιοποίησης της καινούργιας ανερχόμενης Εβραϊκής Πίστης του Χριστιανισμού. 

Εσωτερικά το σημείο που λιθοβολήθηκε ο πρωτομάρτυρας Στέφανος 

 Μετά πρέπει να προσκυνήσαμε τον τάφο της Παναγίας παραξενεύτηκα.. ολόκληρη κατακόμβη τεράστιες διαστάσεις –μα αυτοί ήταν φτωχοί άνθρωποι σκέφτηκα.. μετά ροτόντας πότε έγινε μου είπαν επί Κωνσταντίνου και Ελένης, οπότε δικαιολογείται η πολυτέλεια, (αν είναι δόξα η πολυτέλεια) τους δόξασαν μετά θάνατον. Σε όλες τις εκκλησιές ο πατήρ Ευστράτιος ο μικρός ιδιαίτερα, έκανε μια λειτουργία στα γρήγορα, και πάλι χριστός και χριστός Ανέστη, μην το ξεχάσουμε. Ο μεγάλος πατήρ Ευστράτιος είχε την ανάγκη να πείσει για την ανάσταση και για την κακοήθεια των Εβραίων που είπαν οτι οι μαθητές έκλεψαν το σώμα του Ιησού, και μετά πως θυσιάστηκαν για ένα ψέμα? Δίκαια αναρωτήθηκε..... θα ψάξω σε καμιά εγκυκλοπαίδεια να βρω τι γράφουν οι Εβραίοι. Εγώ του είπα στα γρήγορα ότι αν στήθηκε, ανάσταση μόνο οι Ρωμαίοι θα μπορούσαν να την  στήσουν, όπως υπαινίσσεται και ο μεγάλος μας Καζαντζάκης στον Τελευταίο πειρασμό. Καταρχήν από αυτούς (τους Ρωμαίους) ξεκίνησαν τα θαύματα που για δικούς τους λόγους μπορεί να ήταν και στημένα. Αυτοί θα μπορούσαν να  αποφασίσουν για τον χρόνο ξεκρεμάσματος από τον σταυρό και θα μπορούσαν εύκολα να μετακομίσουν την πέτρα που έκλεινε τον Τάφο. Και την δροσούλα πριν τα ξημερώματα θα μπορούσαν να τον αφήσουν μετά την περιποίηση από τις μαυροφορούσες, ελεύθερο και με τρυπημένες παλάμες να αναστηθεί.. και ταλαιπωρημένος να βρει τους μαθητές του, και να ικανοποιήσει και τον άπιστο Θωμά, και να πειστούν οι απόστολοι, να κάνουν την υπέρβαση και της δικιάς τους παθητικής αντίστασης και θυσίας.  Μετά είδαμε τον Γολγοθά τον τάφο του Ιησού το σημείο του σταυρού όλα κλεισμένα στο τσάμι και ο Γολγοθάς μια πέτρα άσπρη προστατευμένη από τζάμι επίσης, πιθανόν παλιότερα οι πιστοί παθιασμένοι να πάρουν κάτι όπως ένα κομματάκι πέτρα από τον Γολγοθά η μια ακίδα από τον σταυρό (που δια θαύματος επίσης  μεταξύ τριών επέλεξε η  αγία Ελένη!) να γίνει σε ένα μοναστήρι καινούργιο προσκύνημα για εισόδημα... και για αγιότητα του μοναστηριού!!
       

Εσωτερικό που είναι ο Γολγοθάς και ο άγιος τάφος    εξωτερική όψη και ένας μιναρές 

 Αφού φτάσαμε στο ξενοδοχείο κατάκοποι για το βράδυ της ίδιας μέρας υπήρχε 11 μμ με 5 το πρωί εκκλησίασμα το έμαθα από την γυναίκα μου, γιατί προτίμησα  να ξεκουραστώ, και αναρωτιόμουνα πως κάποιες μοναχικές κυρίες πάνω από τα 80 έβγαλαν τέτοιο σκληρό πρόγραμμα!! Τελικά ο εγκέφαλος του ανθρώπου έχει ακόμη άγνωστους κώδικες που πρέπει να αναζητήσει η επιστήμη.
Πήγα στο πρωινό πρόγραμμα που ήταν και το μοναστήρι του αγίου Σάββα που παλιότερα δεν πήγαινε αυτοκίνητο, εκεί στην άκρη του γκρεμού. Ο ξεναγός απόλυτα ενημερωμένος μας είπε για την ζωή του αγ. Σάββα και μας έδειξε τις σπηλιές που φαίνονται στις φωτογραφίες κάποια στιγμή έγιναν 5.000 μοναχοί!!, δεν ξέχασε βέβαια να μας πει και το θαύμα του γαιδάρου του αγ. Σάββα που ελλείψη νερού κλώτσησε ένα βράχο και βρέθηκε νερό που θεωρείται θαύμα, και το νερό αγίασμα. Γιατί δεν ψαχνόμαστε στην ιδέα ότι ο γάιδαρος μπορεί να έχει μια ιδιαίτερη όσφρηση και στην σκληρή του δίψα να εντόπισε το νερό και να κλώτσησε το πέτρωμα και να βρέθηκε το νεράκι.

το μοναστήρι του αγίου Σάββα                          οι σπηλιές των μοναχών

Στην συνέχεια πήγαμε σε ένα άλλο μοναστήρι  εκεί στο τραπέζι που καθίσαμε ήταν ένας ιερωμένος που μου φάνηκε ιδιαίτερα ανήσυχος και μας κάλεσε να πάμε σε μία εκκλησία που διακονούσε, όπου και πήγαμε μετά, η οποία ήταν απόλυτα μέσα σε μουσουλμάνους και απέναντι από ένα τεράστιο τζαμί. Όταν κατεβήκαμε από το πούλμαν αρκετοί νεαροί άρχισαν  να ανεβαίνουν δίπλα μας, σαν να θέλαν να μας πειράξουν, και να μας τρομάξουν μου φάνηκε. Μέσα, μας περίμενε ο ιερέας που είχαμε δει στο προηγούμενο μοναστήρι του φαινόταν οτι ζούσε μια <<ιδιαίτερη>> κατάσταση ανησυχίας. Εκεί ένας μουσουλμάνος <<οπαδός>> μας, με την γυναικούλα του και ένα μικρό παιδάκι το οποίο πέρασε την πύλη του Ιερέα να φιλήσει στην αγία τράπεζα με χαχανιτά, και ο μπαμπάς έχοντας τα <<άγια>> γκέμια του αλόγου του Αγίου Γεωργίου τα περνούσε από το σώμα τον πιστών να <<αγιάσουν>> λίγο !!. Απέναντι σε ένα ψηλό τζαμί άρχισε να ακούγεται ο λόγος του μουφτή. Ο ιερέας μας είπε τα <<κατορθώματα>> προσηλυτισμού κάποιων νεαρών μουσουλμάνων, και την αντίδραση με σκέψεις λιθοβολισμού του Ιερέα από τους γονείς και των μουφτήδες!! Εγώ ρώτησα αν απέναντι από μια εκκλησία γινόταν ένα τζαμί και προσηλύτιζε ορθόδοξους πως θα αντιδρούσε η γειτονιά και οι παπάδες.. είδα ότι τους έβαλα σε προβληματισμό κατανόησης.
το μοναστήρι του Χοτζεβα εξωτερικά ...και εσωτερικά με φανταστική θέα

 Την επόμενη πήγαμε στο μοναστήρι του Χοτζεβά  ένα φανταστικό μέρος με γαϊδουράκια για ταξί στις ανηφόρες, ακούσαμε για τις ιστορίες των μοναχών και των πολυάριθμων αγίων, τα κρανία που έβρισκαν και δεν ήξεραν σε ποιούς αγίους ανήκαν με ένα  μοναδικό μπαλκόνι και έναν αξιόλογο ομιλητή αρβανίτη ιερομόναχου από την Θήβα .


ο ιερομόναχος απο την Θήβα με τον π.     στο <ταξί> ένας τρίτος ιερέας του γκρουπ                                                                       
 Ευστράτιο τον μεγάλο

 Στην συνέχεια πήγαμε με τελεφερίκ στην έρημο που αποσύρθηκε ο Ιησούς το σαραντάριο Όρος. Όπου ένας απλοϊκός μοναχός μας μίλησε για την αξία της δίαιτας, και κει ένα Χριστός ανέστη στα γρήγορα και μια ψαλμωδία και άγιος ο θεός με κεράκια.

 Στο σαραντάριο ο μοναχός αγορεύων   και οι ιερείς (Ευστράτιοι) με τον μοναχό 

 Μέτα είδαμε τον ναό της Συκομορέας του κοντού τελώνη Ζακχαίου που ανέβηκε να δει τον Ιησού και ο Ιησούς του είπε ότι θα πήγαινε να φάει στο σπίτι του,και στους μαθητές που τον επέκριναν πως θα πήγαινε σε έναν τόσο αμαρτωλό Εκείνος απάντησε  ότι επικοινωνούμε με αυτούς που χρειάζονται περισσότερο τον λόγο του κυρίου.


Η συκομωραία του Ζακχαίου μπροστά η καινούργια και στο βάθος παλιά


Στο τέλος της μέρας κλείσαμε με μία επίσης Γκρέυ γκινιόλ ηρωική ιστορία, αυτή την φορά πήγαμε στο πηγάδι της Σαμαρίτισας φυλαγμένο στο υπόγειο ενός ναού που ξεκίνησε να χτίζεται από τον τελευταίο Τσάρο της Ρωσίας Νικόλαο και σταμάτησε με την άνοδο των μπολσεβίκων. Εκεί υπάρχει μια αντιδικία με την ισραηλινή πολιτεία που θεωρεί το πηγάδι πολιτιστικό μνημείο της παλαιάς τους διαθήκης, και είναι στα δικαστήρια. Κάποιος παρανοϊκός ορθόδοξος Εβραίος ίσως, κατάσφαξε τον προηγούμενο ηγούμενο και η μονή φυλάγεται από έναν ισραηλινό φρουρό παράλληλα με έναν παλαιστίνιο. 

εσωτερικό του ναού                στο πηγάδι της Σαμαρίτιδος,και της διαμάχης

 Θάλεγα ότι ο συγκεκριμένος τωρινός ηγούμενος, είναι μια μαχητική φυσιογνωμία που ξέρει να εργάζεται και να θυσιάζεται, το αν έχει αξία η θυσία του είναι άλλο θέμα, αλλά η θυσία από μόνη της έχει την αξία της και δημιουργεί κίνημα οπαδών. 
Το πρωί είχαμε δει τον πατριάρχη Ιεροσολύμων που είχε μια επίσημη συνάντηση με πολλούς Ρώσους επισκόπους, έβγαλε μια φωτογραφία και μαζί μας στο πολύ πλούσιο πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Αξιόλογη και η επίσκεψη στο μοναστήρι της νεκρής θάλασσας και στον Ιορδάνη ποταμό που χωρίζει το Ισραήλ με την Ιορδανία.

Κάποιο βαπτίζονται στον Ιορδάνη ποταμό.

 Όταν κατεβαίναμε  με το λεωφορείο  από το μνημείο που είναι η πέτρα που πάτησε ο Ιησούς για να <<αναληφθεί>> στους ουρανούς, ο πολύ ενημερωμένος ξεναγός μας ανέφερε ότι κάπου πιο κάτω ήταν και το σημείο που αναλήφθηκε ο Μωάμεθ στους ουρανούς πάνω στο άλογό του. Κάποιοι από το γκρουπ γέλασαν οι ίδιοι που κοιτούσαν με θαυμασμό την πέτρα της αναλήψεως του δικού μας κυρίου... ,και που σίγουρα οι μουσουλμάνοι γελούν με την δική μας ανάληψη, όπως γελάμε εμείς με την δική τους.  Η προσωπική μου εκτίμηση είναι οτι ο θεός κλαίει για τους αγίους τόπους γιατί οταν εκείνος δημιούργησε την ζωή στον πλανήτη γη να λειτουργεί με τους νόμους της φύσης που αυτός δημιούργησε και που είναι απαραβίαστοι, κανείς δεν μπορεί να αναληφθεί στην ατμόσφαιρα χωρίς άλογο ,αλλά ούτε και με άλογο.
Ότι υπάρχουν ακόμη χώροι του ανθρώπινου εγκεφάλου που πρέπει να αναζητηθούν από την επιστήμη σαν νόμοι της φύσης που ακόμα δεν ανακαλύψαμε, είναι έτσι. Όλα αυτά τα χρόνια που καίγανε σαν δαιμονισμένους ανθρώπους που είχαν ψυχοεγκεφαλικές διαταραχές, ήλθε ο Φρόιντ τον προηγούμενο αιώνα να καθιερώσει την ψυχιατρική επιστήμη, και να βρεθεί στην πορεία η χημεία του ανθρώπινου εγκέφαλου, που αν διαταραχτεί δημιουργεί ενοράσεις και σκέψεις, που ενώ τις θεωρούσαμε διαβολικές, είναι απλά θέμα ψυχικής υγείας που λόγω της δαιμονοποίησης σε όλα τα χρόνια του θρησκευτικού φανατισμού, έχει μια βαριά ταμπέλα αρρώστιας, που θάπρεπε να την καταρρίψουμε επίσης ,μπορεί να συμβεί στον καθένα μας σε μια κρίση.
Οι <<άγιοι>> λοιπόν της επιστήμης σαν τον Αριστοτέλη 384-322 π.χ, τον άραβα Αβερρόη και τον Εβραίο Μαιμονίδη 1500χρόνια μετά!!, και οι σύγχρονοι μεγάλοι σαν τον Δαρβίνο της βιολογίας, τον Φρόιντ της ψυχιατρικής τον Αϊνστάιν της φυσικής και τόσων μεγάλων της εποχής μας, που άλλαξαν τον κόσμο και που πρέπει να γίνουν τα πρότυπα αγίων της προόδου, και όχι των αγίων της απομόνωσης και της δαιμονοποίησης της διαφορετικότητας. Να σταματήσουν να γίνονται εκκλησίες και τζαμιά και οι ιστορίες των θρησκειών να διδάσκονται συνοπτικά και να στραφούμε με πάθος στην επιστήμη να ανακαλύψουμε όλους τους νόμους της φύσης που ο Θεός δημιούργησε.
Να επιμείνει ο κλήρος να αναλάβει η επιστήμη την ερμηνεία του αγίου φωτός, που μπορεί να είναι μια φυσική κατάσταση παρόμοια με μια περιοχή  της Τουρκίας που είδαμε στις ειδήσεις ότι βγαίνει μια φλόγα ανάμεσα σε βράχους, και να αρχίσει να διδάσκεται συνοπτικά η ιστορία όλων των Θρησκειών .
Σκέφτομαι οτι σε μια πενθήμερη εκδρομή αναλώσαμε ατέλειωτες ώρες για ιστορίες αγίων και κουδούνιζε το κεφάλι μου από τις ψαλμωδίες. Ένας θεολόγος που σπουδάζει θεολογία για να τα μάθει όλα αυτά τα <<θαύματα των αγίων>> χρειάζεται 10 θεολογικά μάστερ, χωρίς να έχει υπηρετήσει ούτε για μια στιγμή την ευχή του Θεού που θέλει να συγκεντρωθούμε να ανακαλύψουμε τους νόμους της φύσης. Πέραν των δέκα εντολών θα μπορούσαν οι θεολόγοι μας να βρουν και δέκα εντολές της χριστιανικής διαθήκης με πρώτη 
<< Αγαπάτε τους εχθρούς υμών>>
Και 10 να βρουν οι θεολόγοι του τελευταίου  προφήτη Μωάμεθ που εμένα με συγκίνησε πιο πολύ το<< να φτάσετε τόσο μακριά ακόμα και στην Κίνα να βελτιώσετε την γνώση>> Για να περιοριστεί η θεολογία στο ελάχιστο και να στραφούμε με πάθος στην επιστήμη που θα μας βοηθήσει να φτάσουμε στον Θεό. Τώρα όσο ο Θεός δακρύζει με τα χάλια μας, και περιμένει να αλλάξουμε για να μην  αποφασίσει να μας στείλει μια και έξω, χωρίς να στείλει τον Ιησού να αναστήσει τους νεκρούς που μετά απο τόσα χρόνια δεν θα μπορούν να ανακαλύψουν τα κόκαλα τους... και θα χάσουν την ανάσταση!!. Μετά από την περίεργη <<μεταφυσική>> εμπειρία που βίωσα, που η χημεία του εγκεφάλου μου έκανε μεταλήψεις Θεϊκών επαφών, να σας βάλω το τελευταίο ποίημα από το βιβλίο μου <<ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΦΩΣ>> και πιστεύω οτι δεν είναι προφητικό, και απλά να είναι ένα δημιούργημα της χημείας του ευφάνταστου εγκεφάλου μου, στην δύσκολη περίοδο προσαρμογής στην Αλβανική πραγματικότητα που έγινε η επένδυση μου,  πολύ πριν του 1997,και η επιμονή του χαρακτήρα μου να μην εγκαταλείπω, οδήγησε τον εγκέφαλο μου σε μεταφυσικές <<λύσεις>>



ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΣΤΑ ΤΥΡΑΝΝΑ

Μέρας και νύχτας επαφή στο πρώτο φώς της μέρας
Δέντρα σκιές στο πρόσταγμά της
περνούν ανταύγειες αχτίδων στα φύλλα τους
Και τρέμει η νύχτα και ο θάνατος.

Στα φτωχομάγαζα, σάρωσε η τύχη όνειρα στο άνοιγμά τους
Σαν τα φτερά της μέλισσας που κόλλησαν στη γύρη
Από αλλιώτικης μορφής Θεού επαφής με το λουλούδι
Κι είν’ το τραγούδι του νεκρού αδελφού, σαν όνειρο νεκρό,
και κρύο και λιγότερο...

Περνούν οι αχτίδες όσο ανεβαίνει η μέρα πιο βαθιά
Διασκορπίζονται στα φύλλα σε τρυφερά παιχνίδια επαφής ζωής.
Και ξεκουράζονται τα τρομαγμένα των ανθρώπων μάτια
απ’ τη φύση,
που ανασταίνει κι άλλα καινούργια όνειρα απ’ τα νεκρά της
και ανεβαίνει η γειτονιά της φτώχειας και της σύγκρουσης

Κατηφορίζαμε και τέντωσε ο ήλιος τα χοντρά ΤOΥ μάτια επαφής,
στους κάμπους που εξύπναγαν και στα σπαρτά τα πράσινα
κι απέραντα λιβάδια.

Τον εμαγεύαν και έπαιζε μαζί τους, μα οι σκέψεις ΤOΥ γίνονταν
σύννεφα μικρά που του εκρύβανε το φως για να δακρύσουν λίγο,
και να ξαποστάσουν τα δυο μεγάλα αχανή του ΘΕOΥ
που αναρωτιόταν

Γιατί δεν θέλουνε στο φως ΜOΥ.
Και τότε τού ‘ρθαν κι άλλα κι άλλα δάκρυα, κι άλλο κι άλλο κλάμα
που να το πάρουν τρέχαν οι αγέρηδες
έτσι για νάχουν κάποια επαφή μαζί ΤOΥ
Έστω και τούτη της λύπης και του στοχασμού.

Κι αντιστρατεύονται οι αγέριδες,
τα μόριά τους τρέμουν στις επαφές
και τη βροχή κτυπούν στ’ ανθρώπινα κοπάδια και μπουλούκια
των καλομαθημένων πελαργών της καλοπέρασης
που ανησυχούν και τρέμουν και θυμούνται το φως μέχρι
να τον ξεχάσουν.

Με λογοπαίγνιο τον πείθουν να ξαναβγεί και να γελάσει
ένα ακόμη καλοκαίρι χωρίς δάκρυα
ένα ακόμα καλοκαίρι χωρίς αγέρηδες
και τρόμο, ένα ακόμα καλοκαίρι με τραγούδια και με φως
ένα ακόμη καλοκαίρι...

Ας τους πιστέψω τους ανθρώπους
ας τους βοηθήσω να σκεφθούν
καλύτερα
ένα ακόμα καλοκαίρι με φως.
ΕΝΑ ΑΚOΜΗ ΚΑΛOΚΑΙΡΙ

ekarevs